Koło Naukowe Amerykanistyki UJ

Niezależnie w które Boże Narodzenie, pomiędzy rokiem 1933, a dobiegającym już końca 2013, znany skądinąd Kevin Mccallister pojawiłby się w Rockefeller Center w Nowym Yorku, ogromną choinkę by tam znalazł. Największe szanse miałby trafić na świerk (Norway Spruce) mierzący od 21 do 30 metrów wysokości. Wyższego drzewka w tym miejscu nie może się spodziewać, bowiem szerokość ulic i skrzyżowań w mieście ogranicza możliwości transportowe. Na zakręcie zmieści się maksymalnie 34 metrowe. Korzenie tradycji Rockefeller Center Christmas Tree sięgają bardzo wczesnych lat trzydziestych, czasów kryzysu gospodarczego. W tamtym okresie, robotnicy pracujący przy budowie ogromnego kompleksu budynków, jakim jest Rockefeller Center, dekorowali skromne w porównaniu drzewko, mniejwięcej sześcio metrowe. Ozdabiali je sznurkami owoców żurawiny, girlandami z papieru a nawet małymi blaszanymi puszkami. Niedługo później, w gotowym już centrum, zaczęto stawiać „oficjalne choinki”. Drzewka spełniające wymaga

Kim chcą zostać kanadyjskie dzieci kiedy dorosną? Astronautą, strażakiem, pilotem, a może hokeistą? Na szczęście nie Justinem Bieberem – w czołówce najczęściej wymienianych przez nich wymarzonych profesji figuruje również praca w policji, instytucji będącej jednym z żywych symboli państwa spod sztandaru klonowego liścia.  Historia Kanadyjskiej Królewskiej Policji Konnej sięga czasów przyłączenia do Dominium ziem Terytoriów Północno-Zachodnich: zawierały się w nich wtedy dzisiejsze prowincje preriowe, czyli Alberta, Saskatchewan, czy Manitoba. Obszar o tak ogromnej powierzchni wymagał objęcia odpowiednią kontrolą i przygotowania pod przyszłe osadnictwo. Północno-Zachodnią Policję Konną ( North West Mounted Police , NWMP) utworzono w 1873 roku. Rozpoznawalny kapelusz wraz z czerwonym mundurem na wzór armii brytyjskiej miał ponadto odróżniać oddziały od błękitnych barw amerykańskich uniformów. Ich zadaniem było z początku jak najszybsze zlikwidowanie nielegalnego handlu, nawiąz

Jako dziewczynka zaczytywała się w powieściach Lucy Maud Montgomery. I choć lubiła znaną wszystkim „Anię z Zielonego Wzgórza”, największe wrażenie na małej Alice zrobiła „Emilka ze Srebrnego Nowiu”. Główna bohaterka odkrywa, że pisanie jest dla niej sposobem na przetrwanie, na ocalenie samej siebie w świecie, w którym czuje się wyobcowana. Tak samo jest z Alice Munro, wówczas jeszcze Laidlaw, która przyszła na świat 10 lipca 1931 roku w Wingham w Ontario. Kilkunastoletnia przyszła pisarka wychowując się na farmie ojca – hodowcy lisów i indyków – czuje, że nigdzie nie pasuje. Nie potrafi nawiązać przyjaźni, jest grzeczną dziewczynką, która każdą wolną chwilę poświęca lekturze. Pisanie - początkowo wierszy, później opowiadań - staje się dla Alice odskocznią od problemów, przyjemnością przynoszącą poczucie własnej wartości. Zarówno czytanie jak i pisanie jest dla Munro azylem. Ucieczką od trudnych dla trzynastolatki domowych obowiązków, które przejmuje po chorej na Parkinsona matce.