Koło Naukowe Amerykanistyki UJ

Z całą pewnością każdy z nas oglądał nieraz filmy i seriale, których głównym motywem jest życie nastolatków w Ameryce. Wspólny taniec w hallu, bójki przy szafkach, wielkie wydarzenia sportowe czy walki na jedzenie w stołówce. American Pie, High School Musical, Gossip Girl, 90210… Są też te filmy bardziej ambitne, pokazujące problemy, z którymi borykają się amerykańscy nastolatkowie, ale ja zajmę się dzisiaj tymi mniej ambitnymi, ukazującymi bardziej rozrywkową część życia licealistów.  Nie wiem jak inni, ale ja, będąc jeszcze dzieckiem i czasami oglądając takie filmy, zastanawiałam się jak to będzie wyglądało liceum w moim przypadku - czy też będą te super lekcje chemii, na których będziemy kroić żaby, mieszać substancje chemiczne i wywoływać mini erupcje wulkanu. Czy będą konkursy z fizyki na najlepsze wynalazki typu „jak zrobić baterię z ziemniaka”. Czy będę brać udział w przedstawieniach z imponującymi dekoracjami i strojami. Jednak dzięki uprzejmości mojego starszego rodze

David W. Griffith, ojciec amerykańskiej kinematografii, kręcąc w roku 1915 trzygodzinną epopeję o wojnie secesyjnej i okresie Rekonstrukcji nie mógł przypuszczać, że jego film nie tylko wejdzie do kanonu światowego kina, ale także przez lata pozostanie dziełem kontrowersyjnym (i wielkim zarazem). Narodziny narodu wyznaczyły standard kręcenia filmów na kolejne dziesięciolecia, a zadecydował o tym przede wszystkim nowatorski montaż i technika kręcenia: reżyserowi udało się uwolnić od teatralności i statyczności, która do tej pory towarzyszyła filmom niemym. Sceny batalistyczne nakręcono z rozmachem i precyzją. Jednak nie tylko te elementy decydują o wyjątkowości tego obrazu: do dziś wielu krytyków uważa film za nawołujący do rasizmu i gloryfikujący powstanie Ku Klux Klanu. Film był zresztą oparty na książce The Clansman czyli Człowiek Ku Klux Klanu (autorstwa Thomasa Dixona Jr.). Co ciekawe, ale charakterystyczne dla filmów z tego okresu, postacie czarnoskóre o większym znaczeniu dla fa

Sympatie Amerykanów do piłki nożnej zostały bardzo dobrze ujęte przez felietonistę USA Today Toma Weira, który w 1993 roku, czyli na rok przed rozpoczęciem mundialu w USA, stwierdził „że nienawiść do piłki nożnej jest bardziej amerykańska niż szarlotka lub jeżdżenie pickupem”. Jak można się spodziewać Mistrzostwa Świata z 1994 roku, pomimo mocno wyróżniających się strojach reprezentacji USA, nie wpłynęły w sposób rewolucyjny na preferencje kibiców w USA, którzy równie chętnie oglądają w meczach Major League Soccer co w rozgrywki kobiecej koszykówki WNBA (dla przykładu finał MLS z 2013 roku oglądało tylko pół miliona osób).  Do głównych powodów małej popularności soccera w USA zaliczyć należy: konkurencję ze strony sportowych gigantów takich jak: NBA, NFL i MLB, ciągłość akcji (45 minut bez przerw na choćby pójście do lodówki czy skorzystanie z łazienki), stereotypowe postrzeganie piłki nożnej jako sportu mało kontaktowego, pozbawionego agresji, wręcz idealnego dla kobiet, zami